Η Ελένη Λαζαρίδου θυμάται…

Όταν το 1976 το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ανεβάζει τη «Μήδεια» βλέπω την παράσταση 17 φορές, ενώ παρακολουθώ πριν όλες τις δοκιμές μέχρι να φτάσει το έργο στην πρεμιέρα. Μια στιγμή όμως μου μένει αξέχαστη. Στην τελευταία παράσταση που δόθηκε στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης. Ο ουρανός γκρίζος, μολυβένιος, εγκυμονούσε καταιγίδα. Αψηφώντας την απειλή, ο κόσμος σε χιλιάδες ανηφορίζει στο Δάσος για να χαρεί την ερμηνεία της Μελίνας. Όταν στο μέσο της παράστασης ξεσπάει η μπόρα ούτε ένας θεατής κουνιέται από τη θέση του. Σε δευτερόλεπτα ανοίγουν χιλιάδες πολύχρωμες ομπρέλες. Το θέαμα είναι μοναδικό. Και η Μελίνα παρά τη βροχή συνεχίζει να παίζει μέχρι τη στιγμή που τα γυμνά της πόδια γλιστρούν πάνω στην πλημμυρισμένη από νερά σκηνή και την εμποδίζουν να ελέγχει τις κινήσεις της. Και τότε σταματάει να παίζει και ο κόσμος ξεσπάει σε χειροκροτήματα. Είναι μια στιγμή που δεν περιγράφεται με λόγια.

… Για τον ρόλο της στη «Μήδεια» που ιδιαίτερα αγαπάει, [η Μελίνα] λέει: Χρόνια ονειρευόμουνα να παίξω τη «Μήδεια». Πάντα είναι επίκαιρη όσο υπάρχουν γυναίκες, δυναστευμένες, προδομένες, μαχόμενες ενάντια στην υποταγή. Η «Μήδεια» είναι ο μεγαλύτερος ρόλος που γράφτηκε ποτέ για γυναίκα στο θέατρο. Έζησα πολλές καταστάσεις της, την προσφυγιά, την αδικία την καταπίεση. Πάνω από όλα είμαι γυναίκα και η Μήδεια αυτό είναι. Μια γυναίκα επαναστάτρια που τιμωρεί απονέμοντας δικαιοσύνη. Είναι ασυμβίβαστη. Αυτή που πάντα αγωνίζεται. Γι’ αυτό και στο τέλος της συγκλονιστικής αυτής Ευριπίδειας, ο κορυφαίος τραγικός στέλνει το χρυσό άρμα του Ηλίου και την παίρνει στον ουρανό.

(Απόσπασμα από το δακτυλογραφημένο κείμενο-λόγο που εκφώνησε η Ελένη Λαζαρίδου για τη Μελίνα Μερκούρη στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πολυκάστρου ως εκπρόσωπος του ΚΘΒΕ)