Έκθεση

(…) Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε,
Αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.

Από τη δεκαετία του ´80 η Λίλα Παπούλα άρχισε να φωτογραφίζει τοίχους ερειπωμένων σπιτιών και να περιπλανιέται στο εσωτερικό τους αναζητώντας αποτυπώματα φθοράς και απώλειας: άδεια δωμάτια, σκουριασμένες σκάλες, φωταγωγούς, ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια. Τις φωτογραφίες αυτές στη συνέχεια μετέτρεψε σε ζωγραφική, δημιουργώντας προσωπικές τοιχογραφίες με συναίσθημα και μνήμη. Στα έργα της εστιάζει στο νήμα της ζωής που διακόπηκε, στο στοιχείο της απουσίας των ανθρώπων των οποίων τα αποτυπώματα όμως συνεχίζουν να υπάρχουν.

Για τη νέα της αυτή δουλειά, η Λίλα Παπούλα σημειώνει: «Πάντα με γοήτευε αυτό το εσωτερικό το παιχνίδι με τον χρόνο και τον τόπο, ανάμεσα στο άλλοτε, στο τώρα και στο μετά, στο εδώ και στο αλλού, στο μέσα και στο έξω, στο είναι και στο δεν είναι. Έτσι, δουλεύοντας με εικόνες από το παρελθόν αναζητούσα και μερικές φορές ανακάλυπτα καινούριες διαδρομές που με οδηγούσαν στο παρόν. Όπως και τώρα, με τις εικόνες που φέρνω σ’ αυτή την έκθεση, εικόνες φθοράς και νοσταλγίας για κάτι που χάθηκε, δεν είναι νομίζω ο πόνος και η απελπισία που μοιράζομαι, αλλά η εικαστική ματιά μου πάνω σε αυτά, γιατί από μόνη της η Τέχνη μπορεί να λειτουργεί επανορθωτικά, ως ανακατασκευή τόσο του πόνου όσο και της απελπισίας από την απώλεια σε κάλεσμα προς την κατεύθυνση της ζωής και της ελπίδας».

Την έκθεση πλαισιώνουν φωτογραφίες και ένα video της καλλιτέχνιδας.